Bir Çağırsan Gelirim

Mehmet Akif Ardıç

Bir çağırsan gelirim. Bir kere yazsan toprağa adımı. Bir kere günahı tatmışsan, dönüşü yoktur bilirim. Kimdir ölü: toprağa veren mi, toprağa karışan mı?

Bir çağırsan gelirim. Köpek gibi sadığım ölüme. Tutunmuyorum artık sensiz bir hayata ve denize tuzlu bir köpük gibi. Bir çağırsan, tüm göktekilerin hedefiyim. Tüm lânetlerin sâhibiyim suskun ve bağıra bağıra. Söyle kimdir gerçek ölü: ölüp giden mi, ardında kalan mı? Söyle kimdir gerçek ölü, rûhunu teslim eden mi, yoksa ümidini ölüme bağlayan mı?

Artık tutunmuyorum hayata ve denize… Bir çağırsan gelirim…. Bir anımsatsan seninle kim olduğumu… Gençliğimi anımsatsan… Koşa koşa gelirim, belki de eğik eğik. Ya sen göklerden eğilirsin bana ya ben yetişirim bir uçurumdan dimdik. Bir anımsatsan nasıl öptüğünü, bir çağırsan gelirim. Sana bir sır gibi yakalanışımdır suya düşen kesik yüzlerim.

Beni böyle bir harâbede tek hatırlayan ey sen! Ey gökyüzünü gece aysız bırakan. Ey geçip giden saatlere beni sabırsız bırakan. Bir yan bakışı beni bensiz, yokluğu beni nefessiz bırakan. Kalbimin toplardamarlarında senden gelecek bir çığlığı besliyorum. Sürgünün bitti, artık gel diyecek olan. Zaten biliyorum, anımsatma sensiz kim olduğumu. Bugün sana sarılmadığım sensiz bir gün olduğunu. Bülbülün hep kaybeden, kaybettiğinin hep gül olduğunu. Sen ey gül bahçelerinde beni güçsüz bırakan. Çağır beni sürgünümden neden ey! Kalbimin toplardamarlarında senden gelecek bir çığlığı besliyorum…